Restrukturyzacja firmy

Postępowanie o zatwierdzenie układu jest najmniej sformalizowanym rodzajem postępowania restrukturyzacyjnego, w którym udział sądu jest ograniczony do minimum. Wdrożenie tego rodzaju postępowania jest rekomendowane w stosunku do dłużników, którzy dostrzegając to, że w niedługim czasie mogą stać się niewypłacalni, chcą zawrzeć z wierzycielami układ dotyczący restrukturyzacji zobowiązań w warunkach braku ochrony przed egzekucją. Postępowanie może być prowadzone, jeżeli wierzytelności sporne nie przekraczają 15% ogólnej sumy wierzytelności uprawniających do głosowania nad układem.

Ciężar przeprowadzenia postępowania o zatwierdzenie układu w głównej mierze spoczywa na dłużniku. W pierwszej kolejności dłużnik zawiera umowę o sprawowanie nadzoru z wybranym przez siebie doradcą restrukturyzacyjnym, który od tego momentu będzie pełnić funkcję nadzorcy układu. Nadzorca ma za zadanie pomóc w przygotowaniu propozycji układowych, przeprowadzeniu samodzielnego zbierania głosów oraz złożeniu do sądu wniosku o zatwierdzenie układu. Nadzorca powinien również przekazywać wierzycielom informacje o sytuacji majątkowej dłużnika oraz możliwości wykonania układu, żeby każdy z nich mógł podjąć racjonalną ekonomicznie decyzję odnośnie głosowania za albo przeciwko układowi.

Niezwłocznie po zawarciu umowy o sprawowanie nadzoru dłużnik ustala dzień układowy. Dzień układowy pełni podobną funkcję do tej, jaką w przypadku pozostałych postępowań restrukturyzacyjnych pełni data otwarcia postępowania. Według tej daty ustala się uprawnienia wierzycieli do głosowania nad układem oraz skutki przyjętego układu. Wierzytelności powstałe po dniu układowym nie są objęte układem. Wybierając dzień układowy, dłużnik decyduje o tym, które wierzytelności będą podlegać restrukturyzacji.

Karty do głosowania, zawierające propozycje układowe, przedstawia wierzycielom sam dłużnik. Po ustaleniu wyniku głosowania, dłużnik składa wniosek o zatwierdzenie układu do sądu. Jednym z załączników wniosku jest sprawozdanie nadzorcy układu, które zawiera m.in. stwierdzenie przyjęcia układu oraz ocenę prawidłowości zbierania głosów przez dłużnika. Rola sądu sprowadza się do oceny zgodności z prawem i kompletności złożonego wniosku. W trakcie analizy wniosku sąd bada również, czy w wyniku zatwierdzenia układu nie dojdzie do pokrzywdzenia wierzycieli.

Postępowanie o zatwierdzenie układu ma zakończyć się w ciągu paru miesięcy. Znaczny stopień samodzielności dłużnika, w tym brak pozbawienia go zarządu nad przedsiębiorstwem jest równoważony brakiem zapewnienia ochrony przed postępowaniami egzekucyjnymi. Wyjątkowo ochronę przedsiębiorstwa dłużnika przed egzekucją przewidziano w okresie od dnia wydania postanowienia w przedmiocie zatwierdzenia układu do dnia jego uprawomocnienia. W ramach tego rodzaju postępowania kluczową rolę odgrywa nadzorca układu. Wybór doświadczonego doradcy restrukturyzacyjnego umożliwia skonstruowanie prawidłowych i akceptowalnych dla wierzycieli propozycji układowych oraz sprawne przeprowadzenie postępowania.

Przyspieszone postępowanie układowe umożliwia dłużnikowi zawarcie układu po sporządzeniu i zatwierdzeniu spisu wierzytelności w uproszczonym trybie. W przypadku tego rodzaju postępowania restrukturyzacyjnego suma wierzytelności spornych uprawniających do głosowania nad układem nie może przekraczać 15% sumy wierzytelności. Uproszczone procedury oraz krótkie terminy na dokonanie poszczególnych czynności mają na celu zakończenie postępowania w ciągu 3 miesięcy.

Dłużnik przedstawia propozycje układowe już w ramach wniosku restrukturyzacyjnego. Sąd powinien rozpoznać wniosek o otwarcie przyspieszonego postępowania układowego w terminie tygodnia od dnia jego złożenia. Wydając postanowienie o otwarciu postępowania sąd wyznacza sędziego-komisarza oraz nadzorcę sądowego.

Nadzorca sądowy w terminie 2 tygodni sporządza spis wierzytelności, spis wierzytelności spornych oraz plan restrukturyzacyjny uwzględniający propozycje restrukturyzacji dłużnika. W ramach tego rodzaju postępowania nie sporządza się spisu inwentarza. Nadzorca ocenia propozycje układowe stanowiące załącznik do wniosku, a w razie potrzeby doradza dłużnikowi w zakresie ich zmiany, tak by były zgodne z prawem i możliwe do wykonania. Niezwłocznie po złożeniu wszystkich wymaganych dokumentów, sąd wyznacza termin zgromadzenia wierzycieli w celu głosowania nad układem. Przyspieszone postępowanie układowe nie przewiduje procedury zaskarżania spisu wierzytelności w drodze sprzeciwu. Na zgromadzeniu wierzycieli w celu głosowania nad układem nadzorca sądowy, po uprzednim zatwierdzeniu spisu wierzytelności przez sędziego-komisarza, przedstawia główne założenia planu restrukturyzacyjnego oraz składa opinię o możliwości wykonania układu. Następnie podlicza się głosy oddane przez wierzycieli w celu ustalenia, czy doszło do przyjęcia układu.

Samo otwarcie przyspieszonego postępowania układowego powoduje zawieszenie toczących się wobec dłużnika postępowań egzekucyjnych dotyczących wierzytelności objętych z mocy prawa układem. Istnieje również możliwość uchylenia ustanowionych wcześniej zajęć egzekucyjnych. Dłużnik nie jest pozbawiony zarządu nad całością przedsiębiorstwa, jak w przypadku postępowania sanacyjnego. Zasadą jest to, że po otwarciu przyspieszonego postępowania układowego dłużnik może samodzielnie dokonywać czynności zwykłego zarządu. Na dokonywanie czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu każdorazowo musi uzyskać zgodę nadzorcy sądowego. W toku postępowania istnieje kategoryczny zakaz spłaty wierzytelności objętych układem z mocy prawa.

Przyspieszone postępowanie układowe jest najchętniej wybieranym przez dłużników rodzajem postępowania restrukturyzacyjnego. Jego niekwestionowaną zaletą jest możliwość przeprowadzenia szybkiej restrukturyzacji zobowiązań dłużnika w warunkach ochrony przed egzekucją. Ważnym argumentem przemawiającym za wyborem tego rodzaju postępowania jest również to, że dłużnik zasadniczo zachowuje kontrolę nad swoim przedsiębiorstwem. Konieczność uzyskania zgody nadzorcy sądowego dotyczy bowiem wyłącznie czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu.

Wdrożenie postępowania układowego jest zalecane w sytuacji, gdy restrukturyzacja firmy nie musi być aż tak wielopłaszczyznowa i głęboka jak w przypadku postępowania sanacyjnego, a jednocześnie suma wierzytelności spornych przekracza 15% łącznej sumy wierzytelności. Przy tak znacznej sumie wierzytelności spornych zawarcie układu w procedurze przewidującej uproszczony tryb przygotowania spisu wierzytelności (przyspieszone postępowanie układowe) jest niemożliwe.

W ramach wniosku restrukturyzacyjnego dłużnik powinien dodatkowo uprawdopodobnić zdolność do bieżącego opłacania kosztów postępowania i zobowiązań powstałych po jego otwarciu. Propozycje układowe nie są dołączane do wniosku. Podobnie jak w przypadku postępowania sanacyjnego, treść propozycji układowych zostaje wypracowana w toku postępowania.

Wniosek restrukturyzacyjny powinien zostać rozpoznany w terminie 2 tygodni. Wyjątkowo, gdy sąd dojdzie do przekonania, że w sprawie konieczne jest wyznaczenie rozprawy, rozstrzygnięcie powinno zapaść w terminie 6 tygodni. Wydając postanowienie o otwarciu postępowania układowego, sąd wyznacza nadzorcę sądowego.

Nadzorca sądowy w terminie 30 dni sporządza spis wierzytelności oraz plan restrukturyzacyjny uwzględniający propozycje restrukturyzacji dłużnika. Po złożeniu planu restrukturyzacyjnego i zatwierdzeniu spisu wierzytelności sędzia-komisarz wyznacza termin głosowania nad układem.

Z uwagi na znaczną ilość wierzytelności spornych, kluczowe znaczenie w tym rodzaju postępowania ma procedura rozpoznania sprzeciwów. Uczestnicy postępowania mogą złożyć sprzeciw co do umieszczenia wierzytelności w spisie. Wierzyciel, który nie został ujęty w spisie może złożyć sprzeciw w zakresie pominięcia przysługującej mu wierzytelności. Sprzeciw powinien odpowiadać warunkom formalnym przewidzianym dla pisma procesowego oraz wskazywać pominiętą lub zaskarżoną wierzytelność wraz z postulowanym zakresem zmiany. Sprzeciw powinien zostać rozpoznany w ciągu 2 miesięcy licząc od dnia jego wniesienia. W przypadku uwzględnienia sprzeciwu, w spisie wierzytelności dokonuje się zmian w zakresie wynikającym z wydanego postanowienia.

Otwarcie postępowania układowego nie pozbawia dłużnika zarządu nad własnym przedsiębiorstwem. Zasadą jest to, że po otwarciu postępowania układowego dłużnik może samodzielnie dokonywać czynności zwykłego zarządu. Na dokonywanie czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu każdorazowo musi uzyskać zgodę nadzorcy sądowego. Otwarcie postępowania układowego zasadniczo powoduje zawieszenie toczących się wobec dłużnika postępowań egzekucyjnych. Wszczynanie nowych postępowań egzekucyjnych dotyczących wierzytelności objętych układem z mocy prawa jest niedopuszczalne.

Postępowanie układowe stanowi wersję pośrednią pomiędzy uproszczonym przyspieszonym postępowaniem układowym, a przewidującym możliwość zastosowania głębokiej restrukturyzacji postępowaniem sanacyjnym. Z uwagi na to, że ten rodzaj postępowania wdrażany jest w sytuacji istnienia znacznego poziomu wierzytelności spornych oraz toczących się wobec dłużnika licznych postępowań egzekucyjnych, szczególnie istotne dla powodzenia restrukturyzacji jest wypracowanie propozycji układowych, które przekonałyby zniechęconych wierzycieli do głosowania za układem.

Postępowanie sanacyjne umożliwia przeprowadzenie głębokiej i wielopłaszczyznowej restrukturyzacji firmy. Celem tego rodzaju postępowania jest analogicznie jak w przypadku pozostałych rodzajów postępowań uniknięcie ogłoszenia upadłości w drodze zawarcia układu z wierzycielami, a ponadto przeprowadzenie działań sanacyjnych zapewniających poprawę funkcjonowania restrukturyzowanej firmy.

Wniosek o otwarcie postępowania sanacyjnego w stosunku do niewypłacalnej osoby prawnej może złożyć nie tylko dłużnik, lecz również wierzyciel osobisty dłużnika. Aż do rozpoznania wniosku majątek dłużnika może zostać zabezpieczony poprzez ustanowienie tymczasowego nadzorcy sądowego. W tym przypadku Sąd zazwyczaj zobowiązuje tymczasowego nadzorcę sądowego do przygotowania sprawozdania obrazującego sytuację finansową mającej podlegać restrukturyzacji firmy.

W postanowieniu o otwarciu postępowania sanacyjnego sąd wyznacza zarządcę, decydując czy okoliczności sprawy uzasadniają wykonywanie przez dłużnika zarządu nad przedsiębiorstwem w zakresie zwykłego zarządu. W sytuacji, gdy zarząd zostanie dłużnikowi w całości odebrany, jest on jednocześnie zobowiązany do wskazania i wydania zarządcy wszystkich składników swego majątku oraz dokumentów księgowych, korespondencji i ewidencji prowadzonej dla celów podatkowych. Niezwłocznie po otwarciu postępowania, zarządca przystępuje do ustalenia składu masy sanacyjnej. W ciągu 30 dni składa do sądu spis wierzytelności oraz plan restrukturyzacyjny. Zgromadzenie wierzycieli w celu głosowania nad układem może zostać zwołane dopiero po zrealizowaniu całości lub części planu restrukturyzacyjnego. Przed głosowaniem nad układem zarządca przedstawia sprawozdanie z wykonania planu w toku postępowania sanacyjnego, efekty zastosowanych działań, a także kierunki rozwoju firmy po przyjęciu układu.

Działaniami sanacyjnymi są wszelkie czynności, zarówno prawne jak i faktyczne, ukierunkowane na poprawę sytuacji finansowej dłużnika. Przeprowadzone w warunkach ochrony przed egzekucją mają na celu przywrócenie możliwości bieżącego wykonywania zobowiązań. W ustawie przewidziano szereg instrumentów, umożliwiających osiągnięcie celu postępowania sanacyjnego, w tym m.in. możliwość odstąpienia od niekorzystnych umów, redukcji zatrudnienia na zasadach analogicznych do tych przewidzianych w ustawie Prawo upadłościowe, odwrócenie czynności dokonanych przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli, ograniczenie wysokości wynagrodzenia reprezentantów dłużnika.

Postępowanie sanacyjne umożliwia dokonanie najbardziej radykalnych zmian w funkcjonowaniu firmy. Zasadą jest pozbawienie dłużnika zarządu nad przedsiębiorstwem i powierzenie jego prowadzenia zarządcy. W celu umożliwienia niezakłóconego wdrożenia środków restrukturyzacyjnych, w sanacji zapewniono najszerszą spośród wszystkich postępowań restrukturyzacyjnych możliwą ochronę przed egzekucją. Niedopuszczalne jest bowiem prowadzenie postępowań egzekucyjnych skierowanych do jakichkolwiek składników majątku dłużnika. Z uwagi na konieczność wdrożenia działań sanacyjnych przewidzianych w planie restrukturyzacyjnym w trakcie toczącego się postępowania, jest to postępowanie najbardziej skomplikowane i najdłuższe.

Wybór właściwego rodzaju postępowania restrukturyzacyjnego, przygotowanie odpowiedniego planu restrukturyzacyjnego, opracowanie adekwatnych do możliwości finansowych dłużnika propozycji układowych wymaga specjalistycznej wiedzy z zakresu prawa i ekonomii. Wraz z wejściem w życie ustawy Prawo restrukturyzacyjne, ustawodawca zastąpił dotychczasową licencję syndyka licencją doradcy restrukturyzacyjnego. Doradca restrukturyzacyjny posiada kompetencje do pełnienia funkcji organu w postępowaniu upadłościowym (syndyk) oraz w postępowaniach restrukturyzacyjnych (nadzorca, zarządca). Jest również podmiotem dedykowanym do świadczenia usług doradztwa restrukturyzacyjnego.

Zakres działania doradcy restrukturyzacyjnego pełniącego funkcję organu w postępowaniu restrukturyzacyjnym uzależniony jest od rodzaju postępowania. Najszersze kompetencje posiada doradca pełniący funkcję zarządcy w postępowaniu sanacyjnym, który tak naprawdę przejmuje zarząd nad restrukturyzowaną firmą. Doradca obejmuje zarząd masą sanacyjną, dokonuje przeglądu wiążących dłużnika umów i podejmuje decyzje o dalszym ich trwaniu, przejmuje sprawozdawczość i sprawy pracownicze. Postępowania sądowe mogą być wszczynane i prowadzone wyłącznie przez zarządcę lub przeciwko niemu. W postępowaniu układowym oraz przyspieszonym postępowaniu układowym głównym zadaniem doradcy restrukturyzacyjnego pełniącego tu funkcję nadzorcy sądowego pozostaje nadzór nad procesem restrukturyzacji dokonywanym przez dłużnika. Kompetencje doradcy restrukturyzacyjnego w tym przypadku koncentrują się na zapewnianiu bieżącej pomocy dłużnikowi m.in. w przygotowaniu treści propozycji układowych oraz wyrażaniu zgody na dokonywanie przez niego czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu. W postępowaniu o zatwierdzenie układu doradca restrukturyzacyjny pełni funkcję nadzorcy układu. Rola nadzorcy układu polega przede wszystkim na kontrolowaniu czynności dłużnika. Nadzorca układu jest także zobowiązany m.in. do sporządzenia planu restrukturyzacyjnego, spisu wierzytelności, spisu wierzytelności spornych oraz współdziałania z dłużnikiem przy przygotowywaniu propozycji układowych oraz zbieraniu głosów wierzycieli.

Jako podmiot dedykowany do świadczenia usług doradztwa restrukturyzacyjnego, doradca restrukturyzacyjny zajmuje się przygotowaniem wniosku o otwarcie postępowania restrukturyzacyjnego oraz wniosku o ogłoszenie upadłości (dotyczy to zarówno upadłości konsumenckiej, jak i upadłości firmy). Ponadto, doradca restrukturyzacyjny może reprezentować dłużnika czy wierzyciela (także członka rady wierzycieli) w toczącym się postępowaniu restrukturyzacyjnym lub postępowaniu upadłościowym. W takim przypadku doradca restrukturyzacyjny pełni rolę pełnomocnika dłużnika lub pełnomocnika wierzyciela.

Plan restrukturyzacyjny jest to dokument prawno-ekonomiczny, stanowiący fundament każdego postępowania restrukturyzacyjnego. Jego zawartość obejmuje kompleksowe przedstawienie przedsiębiorstwa dłużnika wraz z analizą przyczyn jego trudnej sytuacji ekonomicznej, jak również opis przyszłej strategii firmy, planowanych środków restrukturyzacyjnych oraz wiążących się z nimi dodatkowych kosztów. Każdy plan powinien zawierać informację o metodach i źródłach finansowania oraz projekcje zysków i strat na najbliższe pięć lat.

Minimalny zakres informacji niezbędnych do ujęcia w planie restrukturyzacyjnym został przewidziany w art. 10 ustawy Prawo restrukturyzacyjne. W praktyce istnieje możliwość pominięcia niektórych składowych planu. Plan restrukturyzacyjny może być ograniczony z uwagi na brak możliwości ustalenia niektórych informacji lub w przypadku, gdy przedstawienie konkretnych informacji nie jest nieodzowne do dokonania oceny możliwości wykonania układu.

Co do zasady plan przygotowuje nadzorca lub zarządca w oparciu o informacje i dokumenty udostępnione przez dłużnika. W szczególnie uzasadnionych przypadkach, po wyrażeniu zgody przez sędziego-komisarza, istnieje możliwość zlecenia sporządzenia planu osobom trzecim. W praktyce takie rozwiązanie znajdzie zastosowanie, gdy ze względu na skomplikowaną strukturę przedsiębiorstwa dłużnika lub niszowość jego branży, sporządzenie planu restrukturyzacyjnego będzie nadmiernie utrudnione.

Termin na sporządzenie planu oraz schemat jego realizacji zależy od rodzaju toczącego się postępowania restrukturyzacyjnego. W przypadku przyspieszonego postępowania układowego termin na sporządzenie planu wynosi 2 tygodnie, natomiast w postępowaniu układowym i sanacyjnym jest to 30 dni od dnia otwarcia postępowania. Plan restrukturyzacyjny w sanacji jest realizowany w trakcie toczącego się postępowania, po uprzednim jego zatwierdzeniu przez sędziego-komisarza. Na zgromadzeniu wierzycieli zarządca przedstawia sprawozdanie z wykonania planu oraz efekty środków naprawczych, jak również wskazuje na działania, które zostaną podjęte już po przyjęciu układu. W przypadku innych postępowań restrukturyzacyjnych, do realizacji planu dochodzi dopiero po zatwierdzeniu układu. Ze względu na specyfikę postępowania sanacyjnego, plan w tym postępowaniu może być wielokrotnie zmieniany stosownie do potrzeb i zmiany okoliczności sprawy.

Odpowiednie przygotowanie planu restrukturyzacyjnego stanowi jedno z głównych wyzwań nadzorcy lub zarządcy w toku postępowania restrukturyzacyjnego. Z jednej strony pozbawiony braków formalnych plan przyczyni się do sprawniejszego wdrożenia środków naprawczych, z drugiej zaś strony przeprowadzenie prawidłowej analizy sytuacji finansowej dłużnika ma niebagatelny wpływ na powodzenie procesu restrukturyzacji.

Spis wierzytelności to dokument sporządzany przez nadzorcę lub zarządcę w toku postępowania restrukturyzacyjnego obejmujący wszystkie wierzytelności osobiste dłużnika powstałe przed otwarciem postępowania. Spis określa sumę, z którą wierzyciele uczestniczą w postępowaniu restrukturyzacyjnym.

W przeciwieństwie do postępowania upadłościowego, prawo restrukturyzacyjne nie przewiduje instytucji zgłaszania wierzytelności. Spis wierzytelności sporządzany jest na podstawie ksiąg rachunkowych oraz innych dokumentów udostępnionych przez dłużnika, wpisów w księgach wieczystych oraz innych rejestrach (np. rejestrze zastawów). W praktyce pomimo braku trybu zgłaszania wierzytelności, wierzyciele niejednokrotnie przedstawiają pisma zawierające potwierdzenie salda na dzień otwarcia postępowania, co dodatkowo przyspiesza weryfikację zasadności umieszczenia wierzytelności w spisie.

Podstawową zasadą przy tworzeniu spisu wierzytelności jest to, że obejmuje on jedynie wierzytelności powstałe do końca dnia poprzedzającego datę otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego. Innymi słowy, wierzytelności powstałe w dniu otwarcia postępowania i później nie są objęte układem. Przy czym dla tak zarysowanego rozróżnienia nie ma znaczenia wymagalność zobowiązania, lecz data jego powstania. Powyższy podział ma istotne znaczenie praktyczne. Co do zasady, wierzytelności powstałe przed otwarciem postępowania restrukturyzacyjnego, nie mogą być w toku postępowania spełniane przez dłużnika lub zarządcę. Z drugiej strony, wierzytelności powstałe po otwarciu postępowania muszą być spełniane na bieżąco. Wartość wierzytelności pieniężnych i odsetek umieszcza się w spisie w sumie pieniężnej wedle jej wartości z dnia poprzedzającego dzień otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego.

W postępowaniu układowym i postępowaniu sanacyjnym istnieje możliwość złożenia sprzeciwu co do umieszczenia lub braku ujęcia wierzytelności w spisie. Sprzeciw podlega rozpoznaniu przez sędziego-komisarza na posiedzeniu niejawnym w terminie dwóch miesięcy od dnia jego wniesienia. Po uprawomocnieniu się postanowienia uwzględniającego sprzeciw, w spisie wierzytelności dokonuje się zmian w zakresie wynikającym z treści wydanego postanowienia.

Spis wierzytelności podlega zatwierdzeniu przez sędziego-komisarza. Jest to czynność niezwykle istotna, gdyż w wyniku prawomocnej odmowy zatwierdzenia układu lub prawomocnego umorzenia postępowania restrukturyzacyjnego, wyciąg z zatwierdzonego spisu wierzytelności stanowi tytuł egzekucyjny przeciwko dłużnikowi. Dłużnik może kwestionować istnienie wierzytelności objętej zatwierdzonym spisem wierzytelności wyłącznie w przypadku, gdy złożył sprzeciw w postępowaniu restrukturyzacyjnym i co do wierzytelności nie zostało wydane prawomocne orzeczenie. W przypadku, gdy wyciągowi z zatwierdzonego spisu nadano klauzulę wykonalności, ewentualne zarzuty co do istnienia wierzytelności objętej spisem, dłużnik może podnieść wyłącznie w drodze powództwa o pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności.

Rada wierzycieli jest organem postępowania restrukturyzacyjnego, którego podstawowym celem jest ochrona interesów wierzycieli w toku postępowania. Ustanowienie rady nie jest obowiązkowe. W przypadku braku jej ustanowienia, jej kompetencje wykonuje sędzia-komisarz. Zakres uprawnień przyznanych organowi powoduje jednak, że wierzyciele dążą do jej ukonstytuowania, a następnie wejścia w jej skład.

Uprawnienie do ustanowienia rady wierzycieli przysługuje sędziemu-komisarzowi, który decyduje również o jej składzie osobowym. Powołanie organu jest obligatoryjne w razie wniosku dłużnika, co najmniej trzech wierzycieli lub wierzycieli dysponujących co najmniej 20% łącznej sumy wierzytelności.

Ilość członków rady uzależniona jest od liczby wierzycieli będących uczestnikami postępowania. Zasadniczo w skład rady wierzycieli wchodzi pięciu członków stałych i dwóch zastępców. W przypadku, gdy liczba wierzycieli dłużnika w postępowaniu jest mniejsza niż siedem, w skład organu może wchodzić jedynie trzech członków. Członkowie rady mogą pełnić funkcję osobiście lub powierzyć pełnienie funkcji pełnomocnikowi.

Kompetencje rady wierzycieli obejmują bieżące wsparcie oraz kontrolę nad czynnościami dokonywanymi w toku postępowania. W odniesienie do pierwszej sfery uprawnień wskazuje się, że rada służy pomocą podmiotowi pełniącemu funkcję nadzorcy albo zarządcy. Na życzenie pozostałych organów postępowania opiniuje przedsięwzięte w toku restrukturyzacji czynności czy sporządzone dokumenty, jak plan restrukturyzacyjny, sprawozdania z czynności, rachunkowe. Uprawnienia kontrolne oznaczają z jednej strony możliwość żądania wyjaśnień od doradcy restrukturyzacyjnego, z drugiej zaś strony udzielanie zezwolenia na konkretne, przewidziane w ustawie czynności takie jak: obciążanie składników majątku dłużnika hipoteką, zaciąganie kredytów lub pożyczek, zawarcie umowy dzierżawy przedsiębiorstwa. W tym ostatnim przypadku, brak zezwolenia powoduje nieważność dokonanej czynności. Katalog czynności, w stosunku do których niezbędna jest zgoda rady wierzycieli nie ma charakteru zamkniętego. Sędzia-komisarz może oznaczyć inne czynności, których dłużnikowi bez zgody rady dokonać nie wolno. Niezwykle ważnym uprawnieniem rady jest ponadto możliwość przedstawienia swoich propozycji układowych.

Szereg kompetencji i instrumentów zarezerwowanych dla rady sprawia, że w razie jej ukonstytuowania może mieć ona niebagatelny wpływ na tok postępowania restrukturyzacyjnego. Aktywna działalność tego organu najczęściej przekłada się na zwiększenie stopnia zaspokojenia wszystkich wierzycieli. W ramach oferowanych usług pełnimy funkcję pełnomocnika członka rady wierzycieli.

Ile trwa przygotowanie wniosku restrukturyzacyjnego?

W przypadku przekazania wszystkich wymaganych dokumentów i informacji, jesteśmy w stanie przygotować kompletny wniosek w ciągu 2 tygodni. Okres ten może się wydłużyć w przypadku firm o skomplikowanej strukturze korporacyjnej posiadających ponad kilkutysięczne grono wierzycieli.

Jak długo trwa rozpoznanie wniosku restrukturyzacyjnego?

W zależności od rodzaju postępowania, czas rozpoznania wniosku może się wahać od tygodnia do paru miesięcy. W przypadku przyspieszonego postępowania układowego należy nastawić się na to, że rozstrzygnięcie nastąpi w przeciągu 1 do 3 tygodni, natomiast w przypadku postępowania sanacyjnego będzie to czas od 2 tygodni do 2 miesięcy. W przypadku postępowania sanacyjnego, otwarcie postępowania może zostać przesunięte z uwagi na wyznaczenie tymczasowego nadzorcy sądowego i konieczność sporządzenia przez niego sprawozdania.

Czy postępowanie restrukturyzacyjne chroni przed egzekucją?

To zależy od wyboru postępowania. Postępowanie o zatwierdzenie układu zasadniczo nie chroni przed postępowaniem egzekucyjnym. Otwarcie przyspieszonego postępowania układowego (postępowania układowego również) powoduje zawieszenie postępowań egzekucyjnych dotyczących wierzytelności objętych układem z mocy prawa. W stosunku do postępowań egzekucyjnych dotyczących wierzytelności, które nie są objęte układem z mocy prawa (np. wierzytelności zabezpieczonych hipotecznie) istnieje możliwość ich zawieszenia na okres do 3 miesięcy. Nowe postępowania egzekucyjne dotyczące wierzytelności objętych z mocy prawa układem nie mogą być wszczynane.

Najpełniejszą ochronę przed egzekucją zapewnia postępowanie sanacyjne. W toku postępowania sanacyjnego nie można skierować egzekucji do majątku restrukturyzowanej firmy.

Czy w postępowaniu restrukturyzacyjnym zgłasza się wierzytelność?

Nie, w postępowaniu restrukturyzacyjnym, w przeciwieństwie do postępowania upadłościowego, nie przewidziano instytucji zgłoszeń wierzytelności. Natomiast nic nie stoi na przeszkodzie, żeby wierzyciel przygotował pismo informujące nadzorcę lub zarządcę o przysługującej mu wierzytelności.

Jak długo trwa postępowanie restrukturyzacyjne?

To zależy m.in. od tego, przed jakim sądem toczy się postępowanie oraz od rodzaju wdrażanego postępowania. Zgodnie z założeniami ustawy Prawo restrukturyzacyjne, przyspieszone postępowanie układowe nie powinno trwać dłużej niż 3 miesiące, natomiast postępowanie sanacyjne powinno zakończyć się w ciągu 12 miesięcy. Doświadczenie podpowiada nam, że średni czas trwania tych postępowań jest dłuższy i wynosi odpowiednio 6 i 15 miesięcy.